Życie to droga.
 |
| A po burzy zawsze słońce świeci |
Życie to szlak, który często wiedzie stromo pod górę, z przeszkodami i nieprzewidzianymi zdarzeniami.
Dążenie do kolejnych celów, tak jak zdobywanie szczytów, daje dużo satysfakcji, czasem adrenaliny, ale jeżeli będziemy tylko twardo dążyć, by go zdobyć, możemy tak się zmęczyć, że nie zauważymy tego, co było po drodze.
Dlatego tak ważne, by czasami się zatrzymać w pędzie codzienności, trudów i obowiązków.
Mnie w tym zatrzymaniu u cudowną czerwcową niedzielę pomógł deszcz, bębniący o szyby przez całą noc, ranek i przedpołudnie.
To dzięki niemu na parę chwil zatrzymał się czas.
 |
| Deszczowy poranek |
Bo kto powiedział że rano trzeba wstać?? Przecież dzieci już dawno nam nie płaczą, bo wyfrunęły z gniazda.
Bo zawsze się wstaje?
Bo rower? Bo Msza Święta? Bo może na działkę? Bo może się z kimś spotkać? Bo obiad trzeba zrobić?
Bo trzeba, bo wypada, bo muszę.
Nic nie trzeba. Można było leniuchować do popołudnia i nic się nie stało.
A wreszcie miałam czas, by spojrzeć z miłością na męża, z którym, tą drogę pokonuję bez mała 30 lat.
Miałam czas, by zauważyć jego uśmiech, zmarszczki i miłość na twarzy.
Pomimo słodkiego lenistwa, nie zabrakło wspólnej kawy, smacznego obiadu, ani Mszy Świętej w pięknej podeszczowej scenerii.
A wszystko inne będzie potem, jutro, zaś i zdąży....
 |
 |
| Studzieniczna; Kaplica M.B na wyspie |
 |
| Zachwycający zachód |
I takich niedziel WAM kochani życzę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz